فاصله دیوارتاب‌ها از دیوار باید حداقل یک سوم ارتفاع دیوار باشد، یا خطی با زاویه 20 درجه نسبت به محور عمود از کنج دیوار به سمت سقف رسم می‌شود، نقطه برخورد آن با سقف، حداقل فاصله از دیوار را نشان می‌دهد. فاصله دیوارتاب‌ها از هم برابر فاصله آن‌ها از دیوار است ولی اگر ارتفاع دیوار بیشتر از 5 متر باشد بهتر است با کاهش فاصله از افت روشنایی جلوگیری شود. برای ایجاد یکنواختی زیاد روی دیوارها باید تعداد دیوارتاب‌ها حداقل 3 عدد باشد.
روشنایی دیوارهای بافت‌دار:
برای برجسته کردن بافت، چراغ‌های نقطه‌ای باید در فاصله نزدیک نسبت به دیوار و چراغ‌های خطی در محل اتصال سقف به دیوار قرار گیرند. این نور فرورفتگی‌ها و برجستگی‌های دیوار را به خوبی نشان می‌دهد. در کاربرد این نور، اجرای دقیق و پرداخت تمیز سطح دیوار اهمیت زیادی در نتیجه نهایی دارد. هر چه فاصله چراغ‌های از دیوار کمتر باشد، تاکید روی بافت دیوار بیشتر خواهد بود. هنگام استفاده از چراغ‌های دفنی باید به مسئله خیرگی توجه کرد. برای جلوگیری از تابش خیره کننده نور، بهتر است از لوازم جانبی ضد خیرگی استفاده شود.
نورپردازی سقف:
نورپردازی سقف معمولاً به دو منظور انجام می‌شود. گاه هدف تأکید برخود سقف و جزئیات آن است. برای مثال وقتی سقف از نظر زیبایی اهمیت دارد، با روشن کردن، تزئینات یا ساختار معماری آن مورد توجه واقع می‌شود. گاه نیز سقف فقط نقش بازتاب کننده ثانویه را دارد و برای تأمین نور محیطی استفاده می‌شود. در این حالت، سقف باید ضریب انعکاس بالایی داشته باشد تا بتواند نور بیشتری را بازتاب کند. باید توجه داشت که در نورپردازی غیرمستقیم، سقف از سطوح دیگر اتاق روشن‌تر است و بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد.
در نورپردازی سقف‌ها از چراغ‌های آویز یا دیواریی که نور غیرمستقیم تولید می‌کنند استفاده می‌شود. انتخاب نوع چراغ به ابعاد و ارتفاع اتاق و کاربری فضا بستگی دارد. اگر از سیستم‌های نورپردازی خطی یا چراغ‌های آویز استفاده شود توجه به شکل ظاهری و نحوه چیدمان آن‌ها ضروری است. برای توزیع همگن نور روی سقف، ارتفاع محیط باید به اندازه کافی زیاد باشد. برای اجتناب از خیرگی مستقیم، چراغ‌های دیواری باید بالاتر از سطح چشم انسان نصب شوند. فاصله چراغ‌ها از سقف به میزان یکنواختی مورد نظر بستگی دارد ولی معمولاً این فاصله حداقل 80 سانتی‌متر در نظر گرفته می‌شود.
